Արամ Ասատրյանը ծնվել է Վաղարշապատում, Արևմտյան Հայաստանից տեղափոխված փախստականների ընտանիքում։ Մանուկ հասակից սկսել է զբաղվել երաժշտությամբ, սակայն հայտնի է դարձել 1980-ական թվականների կեսերից։1985 թվականին Լևոն Աբրահամյանի, Խաչիկ Սահակյանի, Սուրեն Գասպարյանի և Սիմոն Սիսոյանի հետ միասին ստեղծել է սեփական խումբը։ Հայրենասիրական և սիրային երգերով ելույթներ էր ունենում Արցախյան պատերազմի մասնակիցների համար։
Ելույթներով հանդես էր գալիս Ասիայում, Եվրոպայում, Ռուսաստանում, ԱՄՆ-ում և արաբական երկրներում։ Ավելի քան 500 երգերի հեղինակ է։
2003 թվականին ՀՀ Մշակույթի նախարարությունը Արամ Ասատրյանին պարգևատրել է «Գուսան» պատվավոր տիտղոսով։
Արամ Ասատրյանը վախճանվել է 2006 թվականի նոյեմբերի 7-ին սրտի կաթվածից[1]։
2013 թվականին Վաղարշապատում բացվել է Արամ Ասատրյանի թանգարանը, որտեղ ցուցադրվում են երաժշտի բոլոր մրցանակներն ու պատվոգրերը և նրան պատկանած իրեր[2][3]:
Ընտանիք
Արամ Ասատրյանը ունեցել է երեք զավակ և մեկ դուստր։
Արտաշես Ասատրյան
Տիգրան Ասատրյան
Սեդրակ Ասատրյան (վախճանվել է)
Զվարթ Ասատրյան
Aram Asatryan was born in Vagharshapat, a family of refugees from Western Armenia. From the early childhood he began to play music but became famous in the mid-1980’s. In 1985, together with Levon Abrahamyan, Khachik Sahakyan, Suren Gasparyan and Simon Sisoyan, he created his own group. He was performing patriotic and love songs for participants of the Artsakh war.
He made speeches in Asia, Europe, Russia, the United States, and Arab countries. Author of more than 500 songs.
