Վահրամ Միչաքայնը գրել է. Ես մի տեսակ ծուռ խասիաթ ունեմ, մեկ-մեկ խոսել էն, ինչ մտածում եմ, նույնիսկ տեղեկատվական թրենդերին հակառակ: Հիմա էլ նույնն եմ անելու:
Արծրունին հիմա ընդունված է քննադատել, որովհետև ինքը շատ էր դրականի վրա կենտրոնանում, սակայն պարզվեց վիճկն էդքան էլ լավ չէր: Իսկ ինքը չէր ասում դրա վերաբերյալ: Հասկանում ու ընդունում եմ հասարակության զայրույթը, քանի որ էս հանգուցալուծումը շո կ էր բոլորիս համար, իսկ Արծրունի ոճից չէիր զգում նման հանգուցալուծման մոտ լինելը: Բայց հասկանալու հետ զուգահեռ պարզաբանեմ իմ կարծիքը:
1. Արծրունն ինքնուրույն չէր կարող որոշել, թե ինչ ինֆորմացիա տա: Մաքսիմում ձևակերպումներում ազատություն ուներ: Դրա մասին վերջերս ինքն էլ գրեց: 2. Պատերազմի ընթացքում մի քանի անգամ Արծրունի հետ խոսել ենք տեղեկատվական ոճի մասին: Իր իմիջի հետ կապված հնարավոր էս սցենարն ինքը շատ լավ գիտեր: Նույնիսկ մի անգամ ասեցի գիտես չէ,
եթե հանկարծ պատերազմը պարտվենք, քեզ այրելու են խարույկների վրա: Ինքն էլ ընենց պատասխան տվեց, որ ես ամաչեցի ասացիծս (վոյսը կա մոտս):
Ասեց եղբայր, եթե հանկարծ պարտվենք, թքած, թե ինչ կանեն ինձ կամ իմ հեղինակության հետ: Ինչու՞ ես վատ զգացի հարցիցս` քանի որ մենք երկիր ենք կորցնում, իսկ ես իր իմիջի մասին էի խոսում:
3. Ինչու՞ Արծրունը չէր խոսում բացասականի մասին: Իրականում խոսում էր, ուղղակի ավելի շատ կենտրոնանում էր դրականի վրա, մեկ էլ խոսում էր էնպես, ինչպես պետք ա խոսի պաշտոնական անձը: Ասենք ասում էր ծանր մա րտեր են, մեր ստորաբաժաբումները տեղափոխվել են այլ բնագծեր: Բա հո չէ՞ր ասելու զինվորները փախան, քանի որ լիքը կազմակերպչական խնդիրներ կային: Էդ ո՞ր բանակն է էդպես լուսաբանում իր նահանջը: Բա որ պարտությունների վրա տեղեկատվական կենտրոնանալոից խուճապ սկսվե՞ր: Ավելի վատ կլիներ:
4. Ավելի շատ կենտրոնանում էր դրականի վրա, իսկ, որ դրականն ավելի շատ էր, դա փաստ է: Նայեք սահմանին, սահմանի երկայնքով մենք ավելի շատ դիրքեր պահել ենք, քան կորցրել: Հենց էդ պահած դիրքռրի ու հերոսականի մասին օբյեկտիվ իրականությունն էլ փոխանցում էր Արծրունը, խուճապ չառաջացնելու համար:
4. Ասում են թող բացասականի մասին ասեր, մենք ավելի ուժեղ մոբիլիզացիայի կգնայինք: Վստա՞հ եք: Բա որ ավելի ուժեղ խուճապ սկսվեր, ո՞նց էինք տակից դուրս գալու: Ի՞նչ երաշխիքներ, որ խուճապ չէր առաջանա: 5. Եկեք ֆիքսենք, որ Արծրունը շատ բան էր անում հաղթանակի համար, շատ ավելի շատ, քան ՊՆ ի շատ չինովնիկներ: Ով առնչվել է հետը, գիտի, որ գիշեր ցերեկ չկար, իր կամ ուրիշի իրավասություն չկար, սկսած Արցախի X զորամասի համար դրոն ճարելուց մինչև բարեգործական գույքը մաքսայինից հանել իր վրա էր վերցնում, առանց չինովնիկության:
Միևնույն ժամանակ շատ ՊՆ չինովնիկներ կարող ա օրերով թղթաբանության հետևից գնային, ժամը 18:00 ից հետո չաշխատեին, ասեին մեր գործը չի դա և այլն: Էսքանից հետո իրեն քավության նոխազ հանելն արդար չէ: Մեր զինվորը շատ ուժեղ է, մեր զինվորի մար տունակությունը մի քանի անգամ բարձր էր թշնամիներից, մեր զինվորը մեծամասամբ պահեց սահմանները, անկախ ահավոր վատ պետական թիկունքի կազմակերպվածությունից, անկախ տեխնիկական թուլությունից եւ անկախ թշ նամու անհավասարակշիռ մեծ ուժերից:
Թուլության դեպքեր իհարկե եղան, իհարկե դրանք փոքրամասնություն էին: Ցավոք քաղաքական դաշտը պարտությունը հիմնավորելու համար հիմա կենտրոնացել են զինվորների թուլությունների վրա: Թուլության դեպքերը շատ ավելի քիչ էին, քան ուժինը, Արծրունն էլ լուսաբանում էր այդ հերոսությունները: Հուսով եմ կշարունակի պատմել հերոսությունների մասին, դա մեզ է պետք, ոչ թե իրենց: ՀԳ. Էս գրառումից ինքը տեղյակ չի, դա էլ ասեմ
