Փշաքաղվել կարելի է..նյարդերից թույլ մարդկանց մուտքն արգելվում է..Տղայիս վառում էին կողքի սենյակում, ձայնն ականջներիս մեջ է

-Ես բռնադատվածի ժառանգ էի, ինձ ոչ մի կուսակցություն չէին թողնում, – պատմում է բերդավանցի Սուրեն պապը և մեզ ուղեկցում դեպի որդու գերեզման։ Քսանչորս տարեկանում է ամուսնացել, ունեցել հինգ աղջիկ և մեկ որդի։ Պատմում է , որ Բերդավանում որդուն հարուստ էին ասում, շատ շռայլ ու ընկերասեր տղա  էր, բայց փոքր էր, և ինքը թույլ չէր տալիս որդուն ուսերին կրել գյուղացու տանջանքն ու չարչարանքը։

–Մի օր ասաց՝ պապա, թող ես այծերին տանեմ, դու գնա գործիդ, համոզեց․․․ հետո ծանր շունչը մի պահ զսպելով՝  ավելացրեց ,- զենքը ձեռքին զոհվողը անմեղ չէ , անմեղն իմ երեխան էր, ես չեմ թողել իմ երեխու գերեզմանը բացեն, որ մայրը չտեսնի ։

Աղասը տան փոքրն էր։ Այդ օրը հորը երկար համոզելուց հետո գնացել էր այծերին արածացնելու, օրվա երկրորդ կեսից գյուղացիները կրակոց լսեցին, առաջին հայացքից դա սովորական էր, քանի որ սահմանամերձ Բերդավանում ամեն օր էր հնչում նման կրակոց, բայց ․․․

Երեկոյան այծերը եկան տուն, Աղասը չկար։  Գյուղացիները հիշեցին այդ օրվա հնչած կրակոցը Քանքլիկ կոչվող սարի մոտակայքում։

Հայրը ՝ Սուրենը, գյուղացիներից ոչ մեկին չթողեց իր հետ գնան տղային որոնելու, գնաց մենակ, հրացանը ձեռքին  և  իր շների հետ միասին։ Ամբողջ գիշեր որոնելուց հետո,  լուսաբացին շները գտան արյան հետքը, բայց տղան այդտեղ չէր։

Թեպետ Սուրենը դեմ էր , բայց գյուղացիներն ադեն եկել էին և որոշել սահմանը հատել դեպի Ադրբեջան, բայց ապարդյուն, –Ես ոչ մեկիդ մոր պատասխանը չեմ կարող տալ, դուք մնացե,ք ես եմ գնում – ասաց Աղասի հայրը, ձեռքի հրացանը տվեց գյուղացիներին և գնաց։

Նրան արդեն հասցրել էր նկատել թշնամին, բայց Սուրենը ձեռքերը վեր բարձրացրեց և ասաց, որ չկրակեն, անզեն է և իրենց ղեկավարի «դոստն» է (ընկերը ) , պամում է, որ շատ լավ հասկանում էր ադրբեջաներեն, բայց ռուսերեն էր խոսում, որ թշնամին ադրբեջաներեն խոսի. և ինքը հասկանա, թե նրանք ինչից են խոսում։

—Խնդրեցի, որ թարգմանիչ բերեն, ասի՝ երեկ էստեղ ա եղել էրեխես, տեղյա՞կ եք, ասինչ՝ չէ, ոչ տեսել ենք, ոչ բան։ Տարան մի տեղ, մեկը սնայպերի հրացանը ձեռքին պտտվում էր, ուզում էր իմ վրա կրակել, իրենց հրամանատարը չէր թողնում, որ ուզեց կրկաի հրամանատարը ձեռքով խփեց, չկպավ, ասաց՝ ինչ ես անում, մեկ է, սրան տանում ենք Ղազախ, էնտեղից ողջ հետ չի գալու։ Բռնեցին, աչքերս կապեցին, տարան ներքև, հետո բարձրացրին գցեցին մի բեռնատարի մեջ, տարան Ղազախ։ Էդ օրը մինչև իրիկուն քննում էին, ասում էին՝ դու շպիոն ես, եկել ես մեր դիրքերն ուսումնասիրես։

Այդպես մի քանի օր բերդավանցի Սուրենը ստիպված եղավ իր մաշկի վրա զգալ թշնամու անմարդկային վերաբերմունքը, ծեծուջարդից մինչև ծխախոտը գլխին հանգցնելու սադիստական մեթոդները, բայց չհանձնվեց, որդուն գտնելու միտքը նրան ստիպում էր դիմանալ։

Ամենասարսափելին առջևում էր։ Կաբինետից կաբինետ, բաժանմունքից բաժանմունք գնալուց հետո, երբ հերթական անգամ ցուցմունք էր գրում, ձայն լսվեց՝ որդին էր, կողքի սենյակում տանջում էին։

—Նրա ձայնը մինչև հիմա ականջիս է, էրեխիս կողքի սենյակում «ֆարսունկով» վառում էին․․․

“I was a heir to the oppressed, I was not allowed to go to any party,” says Suren Pope of Berdavan, accompanying us to his son’s grave. He was married at the age of twenty-four, had five daughters and one son. He tells that in Berdavan his son was rich, a very generous and friendly boy, but he was small, and he would not allow his son to bear the suffering and suffering of the peasant.

• One day he said, ‘Dad, let me take the goats, go to work,’ he persuaded; Then, breathing hard for a moment, he added, “The gunman is not innocent, the innocent was my child, I did not leave my child’s grave open so that the mother would not see.

Agha was the smallest in the house. That day, after convincing his father for a long day, he went to graze goats. From the second half of the day the villagers heard a shot;

In the evening the goats came home, there was no Aghas. The villagers remembered that day’s shooting near the mountain called Kanklik.

His father, Suren, did not allow any of the villagers to go with him in search of the boy, went away alone, with his gun in his hand and his dogs. After searching all night, dawn dogs found a trace of blood, but the boy was not there.

Although Suren was against it, the villagers had come and decided to cross the border into Azerbaijan, but to no avail, “I can’t answer your mother’s, you stay, I’m leaving!” Aghas’s father said, handing the gun to the villagers and leaving.

He had already noticed the enemy, but Suren raised his hands and said that they would not shoot, that he was unarmed and that his “friend” (friend) knew that he was fluent in Azerbaijani, but that he spoke Russian so that the enemy could speak Azerbaijani. . and he himself will understand what they are talking about.

“I asked for an interpreter to tell me that there was a child here yesterday, are you aware? No, we have not seen anything.” They took me somewhere, one sniper rifle in his hand, he was trying to shoot at me, their commander wouldn’t let him, he wanted the gunman to shoot with his hand, he didn’t say, what are you doing, all right, we take him to Ghazakh, he won’t come back from there . They caught me, blindfolded him, took me downstairs, and then threw me into a truck and took me to Ghazakh. They were examining us that day until the evening, saying, ‘You’re a spy, you’ve come to study our positions.’

For a few days, Suren of the fort had to deal with the inhuman treatment of the enemy, from the beatings to the cigarettes and the sadistic methods of smashing his head on his skin, but he was not given up, and the thought of finding his son forced him to endure.

The worst was ahead. From cabinet to cabinet, after going from department to department, once again writing a testimony, a voice was heard saying he was a son, tortured in the next room.

—His voice is still in my ears, in the room next to my child they were burning with a peacock;

-Ես բռնադատվածի ժառանգ էի, ինձ ոչ մի կուսակցություն չէին թողնում, – պատմում է բերդավանցի Սուրեն պապը և մեզ ուղեկցում դեպի որդու գերեզման։ Քսանչորս տարեկանում է ամուսնացել, ունեցել հինգ աղջիկ և մեկ որդի։ Պատմում է , որ Բերդավանում որդուն հարուստ էին ասում, շատ շռայլ ու ընկերասեր տղա  էր, բայց փոքր էր, և ինքը թույլ չէր տալիս որդուն ուսերին կրել գյուղացու տանջանքն ու չարչարանքը։

–Մի օր ասաց՝ պապա, թող ես այծերին տանեմ, դու գնա գործիդ, համոզեց․․․ հետո ծանր շունչը մի պահ զսպելով՝  ավելացրեց ,- զենքը ձեռքին զոհվողը անմեղ չէ , անմեղն իմ երեխան էր, ես չեմ թողել իմ երեխու գերեզմանը բացեն, որ մայրը չտեսնի ։

Աղասը տան փոքրն էր։ Այդ օրը հորը երկար համոզելուց հետո գնացել էր այծերին արածացնելու, օրվա երկրորդ կեսից գյուղացիները կրակոց լսեցին, առաջին հայացքից դա սովորական էր, քանի որ սահմանամերձ Բերդավանում ամեն օր էր հնչում նման կրակոց, բայց ․․․

Երեկոյան այծերը եկան տուն, Աղասը չկար։  Գյուղացիները հիշեցին այդ օրվա հնչած կրակոցը Քանքլիկ կոչվող սարի մոտակայքում։

Հայրը ՝ Սուրենը, գյուղացիներից ոչ մեկին չթողեց իր հետ գնան տղային որոնելու, գնաց մենակ, հրացանը ձեռքին  և  իր շների հետ միասին։ Ամբողջ գիշեր որոնելուց հետո,  լուսաբացին շները գտան արյան հետքը, բայց տղան այդտեղ չէր։

Թեպետ Սուրենը դեմ էր , բայց գյուղացիներն ադեն եկել էին և որոշել սահմանը հատել դեպի Ադրբեջան, բայց ապարդյուն, –Ես ոչ մեկիդ մոր պատասխանը չեմ կարող տալ, դուք մնացե,ք ես եմ գնում – ասաց Աղասի հայրը, ձեռքի հրացանը տվեց գյուղացիներին և գնաց։

Նրան արդեն հասցրել էր նկատել թշնամին, բայց Սուրենը ձեռքերը վեր բարձրացրեց և ասաց, որ չկրակեն, անզեն է և իրենց ղեկավարի «դոստն» է (ընկերը ) , պամում է, որ շատ լավ հասկանում էր ադրբեջաներեն, բայց ռուսերեն էր խոսում, որ թշնամին ադրբեջաներեն խոսի. և ինքը հասկանա, թե նրանք ինչից են խոսում։

—Խնդրեցի, որ թարգմանիչ բերեն, ասի՝ երեկ էստեղ ա եղել էրեխես, տեղյա՞կ եք, ասինչ՝ չէ, ոչ տեսել ենք, ոչ բան։ Տարան մի տեղ, մեկը սնայպերի հրացանը ձեռքին պտտվում էր, ուզում էր իմ վրա կրակել, իրենց հրամանատարը չէր թողնում, որ ուզեց կրկաի հրամանատարը ձեռքով խփեց, չկպավ, ասաց՝ ինչ ես անում, մեկ է, սրան տանում ենք Ղազախ, էնտեղից ողջ հետ չի գալու։ Բռնեցին, աչքերս կապեցին, տարան ներքև, հետո բարձրացրին գցեցին մի բեռնատարի մեջ, տարան Ղազախ։ Էդ օրը մինչև իրիկուն քննում էին, ասում էին՝ դու շպիոն ես, եկել ես մեր դիրքերն ուսումնասիրես։

Այդպես մի քանի օր բերդավանցի Սուրենը ստիպված եղավ իր մաշկի վրա զգալ թշնամու անմարդկային վերաբերմունքը, ծեծուջարդից մինչև ծխախոտը գլխին հանգցնելու սադիստական մեթոդները, բայց չհանձնվեց, որդուն գտնելու միտքը նրան ստիպում էր դիմանալ։

Ամենասարսափելին առջևում էր։ Կաբինետից կաբինետ, բաժանմունքից բաժանմունք գնալուց հետո, երբ հերթական անգամ ցուցմունք էր գրում, ձայն լսվեց՝ որդին էր, կողքի սենյակում տանջում էին։

—Նրա ձայնը մինչև հիմա ականջիս է, էրեխիս կողքի սենյակում «ֆարսունկով» վառում էին․․․

“I was a heir to the oppressed, I was not allowed to go to any party,” says Suren Pope of Berdavan, accompanying us to his son’s grave. He was married at the age of twenty-four, had five daughters and one son. He tells that in Berdavan his son was rich, a very generous and friendly boy, but he was small, and he would not allow his son to bear the suffering and suffering of the peasant.

• One day he said, ‘Dad, let me take the goats, go to work,’ he persuaded; Then, breathing hard for a moment, he added, “The gunman is not innocent, the innocent was my child, I did not leave my child’s grave open so that the mother would not see.

Agha was the smallest in the house. That day, after convincing his father for a long day, he went to graze goats. From the second half of the day the villagers heard a shot;

In the evening the goats came home, there was no Aghas. The villagers remembered that day’s shooting near the mountain called Kanklik.

His father, Suren, did not allow any of the villagers to go with him in search of the boy, went away alone, with his gun in his hand and his dogs. After searching all night, dawn dogs found a trace of blood, but the boy was not there.

Although Suren was against it, the villagers had come and decided to cross the border into Azerbaijan, but to no avail, “I can’t answer your mother’s, you stay, I’m leaving!” Aghas’s father said, handing the gun to the villagers and leaving.

He had already noticed the enemy, but Suren raised his hands and said that they would not shoot, that he was unarmed and that his “friend” (friend) knew that he was fluent in Azerbaijani, but that he spoke Russian so that the enemy could speak Azerbaijani. . and he himself will understand what they are talking about.

“I asked for an interpreter to tell me that there was a child here yesterday, are you aware? No, we have not seen anything.” They took me somewhere, one sniper rifle in his hand, he was trying to shoot at me, their commander wouldn’t let him, he wanted the gunman to shoot with his hand, he didn’t say, what are you doing, all right, we take him to Ghazakh, he won’t come back from there . They caught me, blindfolded him, took me downstairs, and then threw me into a truck and took me to Ghazakh. They were examining us that day until the evening, saying, ‘You’re a spy, you’ve come to study our positions.’

For a few days, Suren of the fort had to deal with the inhuman treatment of the enemy, from the beatings to the cigarettes and the sadistic methods of smashing his head on his skin, but he was not given up, and the thought of finding his son forced him to endure.

The worst was ahead. From cabinet to cabinet, after going from department to department, once again writing a testimony, a voice was heard saying he was a son, tortured in the next room.

—His voice is still in my ears, in the room next to my child they were burning with a peacock;